Miyerkules, Setyembre 28, 2011

SI IKOY AT ANG KANYANG MGA LARUAN







Si Ikoy ay isang masunuring bata. Nag-iisang anak ng kanyang mga magulang kaya ganon na lang ang hilig nya sa mga laruan. Pero dahil sa mahirap lang ang kanilang pamilya, kuntento na siya sa mga laruang pinaglumaan ng kanyang mga kaklase. Minsan naman sa daan paguwi nya galing eskwela, kapag may nakikita syang sira sirang laruan sa lansangan, kanya itong pinupulot, nililinis at inaayos muli. O kaya naman kapag may itatapon ng laruan ang kanyang mga kaklase, kanya na lang itong hinihingi. Sa ganong paraan sya nakaipon ng maraming laruan.

Isang araw na walang pasok sa eskwela habang naglalaro si Ikoy sa loob ng kanilang bakuran, isang bata ang napansin nyang nanonood sa kanya. Medyo dusdusin ang bata at may hawak na sampaguita. Nakasilip ang bata sa bakod na tila nananaghili sa kanya kaya kanya itong nilapitan.

"Hi Bata, gusto mo bang maglaro? Halika, dito tayo sa loob. Pasok ka para makapaglaro tayo"

"Sige, kanina pa nga kita pinapanood. Natutuwa kasi akong pagmasdan ka, kinakausap mo ang iyong mga laruan na parang bata din"

"Ano nga pala ang pangalan mo?"

"Ako si Lino"

"Ako naman si Ikoy. Tara na dito sa loob"

Masayang naglalaro ang dalawang bata. Kitang kita sa kanilang mga mata ang kasiyahan. Minsan lang magkaron si Ikoy ng makakalaro kaya ganon na lang ang kanyang tuwa. Ipinagmalaki nya ang kanyang mga laruan kay Lino.

"Sya nga pala Lino, ito si Andy at yun naman ang kanyang kabayo. Kilala mo ba sila?"

"Ah may pangalan pala ang iyong mga laruan"

"Oo, binibigyan ko ng pangalan sila. At yang hawak mo, sya si Peter."

Isinama pa ni Ikoy sa loob ng kanyang kwarto, doon nakita ni Lino ang maraming laruan, halata ang kalumaan ng mga ito at halatang inayos lang. Pero nakita din ni Lino kung gaano kasinop si Ikoy at kung gaano nya kamahal ang mga ito.

"May isa pa kong laruan na hindi ko pa naipapakilala sayo, siya si Optimus Prime. Yung sa tranformer. Pinag-iipunan ko pa kasi, kita mo ba yun tibuyo ko na iyon? malapit na iyong mapuno at mabibili ko na din siya. Kung sakali, siya pa lang ang unang laruan na mabibili ko." excited na sabi ni Ikoy.

"Ikoy, uuwi na ako. Baka hinahanap na ko sa amin. At ilalako ko pa nga pala itong sampaguita"

"Ganon ba, sige kelan ka ulit balik dito?"

"Hindi ko alam Ikoy pero may ibibigay ako sayo"

Mula sa likuran ni Lino, Isang kahon ang lumabas sa kanyang mga kamay. Iniaabot nya ito kay Ikoy.

"Uy marunong kang mag magic, ano ito?"

"Dahil sa iyong kabaitan, ibibigay ko ang kahon na ito. May magic ang kahon na iyan. Ang bawat laruan na ilagay mo diyan ay magkakaron ng buhay. Sa ganon magkakaron ka na ng kalaro dito. Wag kang mag-alala, ang bawat laruan na mabubuhay ay susunod sa utos mo. At bago mag alas sais ng gabi. Babalik ulit sila sa dati. Mabubuhay ulit sila kapag inilagay mo sila sa kahon na ito. Ikaw lang ikoy ang makakakita sa kanila habang sila ay may buhay, sa mata ng iba, ordinaryo lang silang laruan."

"Ha, totoo ba iyon? Salamat dito Lino. Iingatan kong mabuti ito"

Isang ngiti lamang ang naging tugon ni Lino at umalis na ito. Tiningnan ni Ikoy ang loob ng kahon at sa kanyang pag taas ng kanyang mga mata, hindi na niya makita si Lino. Hinanap niya ito pero hindi na niya makita. Kumamot na lang si Ikoy sabay pasok sa kanyang kwarto.  Sinubukan niyang maglagay ng isang laruan sa loob ng kahon. Ganon na lang ang kanyang pagkagulat dahil totoo ang lahat ng sinabi ni Lino.

"Anak, labas ka na dyan at kakain na tayo ng tanghalian."

"Opo inay, sususunod na po." kinakabahang sagot ni IKoy.

 "Oy, ikaw wag kang lalabas dito ha. Dito ka lang sa loob ng kwarto ha"

Tumango lang ang laruan tanda ng pagsangayon. Tuwang tuwa si Ikoy. Inilihim nya ito sa kanyang mga magulang.

Mula noon, sa loob ng kwarto naglalaro si Ikoy kasama ng kanyang mga laruan. Tuwang tuwa sya habang pinagmamasdan ang mga ito. Sinusunod naman ng mga ito ang bawat sabihin ni Ikoy. Tuwing hapon paglabas niya sa eskwela at pagkatapos niyang gumawa ng aralin, binubuhay niya ang mga laruan upang makipaglaro sa kanya. Ganun palagi ang eksena.

Isang araw na walang pasok sa eskwela, naisipan ni Ikoy na gumawa ng isang maliit na hardin sa likod ng kanilang bahay. Nagtanim sya ng maliit na halaman, gumawa na din siya ng maliliit na bahay. Halos maghapon na din niyang ginawa iyon. Mistulang maliit na pamayanan ng matapos. Para ito sa kanyang mga laruan, inisip nyang mas magiging masaya ang mga ito kung parang tao din sila na nabubuhay. Isa isa niyang inilagay sa loob ng mahiwagang kahon ang mga laruan.

 Tuwang tuwa si Ikoy habang pinagmamasdan ang mga laruan sa hardin na iyon. Yung isang pilay na laruan, tinutulungan ng iba. Yung iba naman gumagawa ng sarili nilang bahay. May naghahabulan, may naglalaro. May tumatambling, yung hayop na laruan, inaalagaan naman ng iba. Sobra ang saya ni Ikoy, maging ang kanyang mga laruan ay mayroong pagkakaisa.'’

Tuwing umaga bago pumasok sa eskwela, binubuhay niya ang mga laruan at iniiwan sa hardin. Binibilinan pa lagi niya na laging magtutulungan sa kanilang gawain. Hanggang isang araw ng ginabi siya ng pag-uwi dahil pinuntahan sya ng kanyang Ina sa eskwela para isama sa pamamasyal, nadatnan niyang sira sira ang kanyang maliit na hardin. At dahil lampas na ng alas sais ng gabi, nagkalat  din ang kanyang mga laruan. Ang iba, sira sira... may tanggal ang paa, may nakasabit sa halaman. May madumi, may nakabaon sa lupa. Nagtataka si Ikoy sa nangyari, wala namang hayop sa kanilang paligid kaya imposibleng may pumasok na  hayop doon at guluhin ang kaniyang hardin. Napakamot na lang si Ikoy at isa isa na niyang pinulot ang mga laruan.

Ginawa nya ulit ang Hardin para sa kanyang maga laruan kinabukasan Binuhay niya muli ang mga ito para maglaro sa hardin. Pagkalagay niya ng mga ito, nagulat sya sa kanyang nakikita. Nag-aaway away ang mga laruan. May nagsusuntukan, may nagsisipaan. Kanya kanya ng takbuhan. May sumisira ng bahay, may nagbubunot ng halaman.

“Anong nangyayari sa inyo? Bakit kayo nag-aaway away. Bakit kayo hindi nagkakasundo"

Umiiyak si Ikoy habang pinagmamasdan ang mga laruan. Subalit hindi naman nakikinig ang mga ito. Hindi alam ni Ikoy ang kanyang gagawin. Lalo pa syang nasaktan ng makita niya ang mga itong halos magpatayan. Hindi nakayanan ni Ikoy ang nasasaksihan kaya pumasok siya sa loob ng bahay at dumiretso sa kwarto. Doon sya umiyak ng umiyak. Mahal nya ang kanyang mga laruan, kaya naman kanya itong binuhay upang malaya silang makapaglaro. Nang sumapit ang gabi,kanyang pinulot isa isa ang mga nagkalat na laruan sa kanyang hardin. Nilinis niya ang mga ito at dinala muli sa kwarto Napatingin si Ikoy sa kanyang tibuyo, agad nya itong kinuha at binasag. Isa lang ang nasa isip ni Ikoy.

May bagong laruan si Ikoy, si Optimus Prime. Binili nya ito para sa iba pa nyang mga laruan. Upang siyang magbantay sa mga ito sa loob ng hardin. Isang araw bago pumasok sa eskwela, iniwan niya sa hardin ang mga laruan. Binuhay niya ang mga ito at binilinan.

"Mga mahal kong laruan, ibalik nyo sa dati ang hardin natin ha. Ayusin nyo ito, para din naman sa inyo yan eh. At ito nga pala si Optimus Prime. Sya ang magbabantay sa inyo. Dapat wag na muli kayo mag away away ha. At ikaw Optimus Prime, ikaw na ang bahala sa kanila ha pero wag mo silang sasaktan"

Sabay sabay na nagtanguan ang mga laruan at sumaludo pa si Optimus Prime.

Pag-uwi ni Ikoy, ganon na lamang  ang kanyang lungkot ng kanyang masaksihan ang ginagawa ng mga laruan sa loob ng hardin. Nagaaway away muli. Mas lalong nasaktan si Ikoy ng makita nya si Optimus Prime na nakabitin sa isang halaman at pinamamato ng ibang laruan. Tumako si Ikoy sa loob ng bahay at kinuha ang mahiwagang kahon.

"Binigyan ko kayo ng isang pagkakataon, ayoko sanang gawin ito sa inyo"

Sinira ni Ikoy ang kahon at isa isang nawalan ng buhay ang mga laruan. Umiyak si Ikoy, nalungkot sa nangyari. Pero dahil mahal nya ang mga ito, isa isa nyang pinulot at itinabi na lang sa kanyang kwarto. Lumabas ng bahay si Ikoy at doon sa bakuran nakita nya muling naka silip si Lino na agad niya naman nilapitan.

"Lino, bakit ganon sila? Sa kabila ng kabaitan ko, sa kabila ng pagmamahal ko sa kanila, bakit hindi nila pinahalaghahan ang mga ginawa ko. Pati si Optimus Prime na pinag-ipunan ko para sa kanila, nagawa nilang sirain... Hu hu hu...  Eto nga pala ang kahon, sinira ko na para tumgil na sila sa kanilang pag-aaway" Umiiyak na sumbong ni Ikoy.

"Ikoy, tama ang ginawa mong pagsira sa kahon, iyon lamang ang paraan para sila ay tumigil.”

“Pasensya ka na Lino. Pati ang mahiwagang kahon na binigay mo sa akin, hindi ko na naingatan. Ayaw ko nang buhayin pa ang aking mga laruan, wala silang utang na loob. Pero hindi ako galit sa kanila ha. Nalungkot lang talaga ako sa nangyari.”

“Ang mahiwagang kahon na binigay ko sayo ay may ibig sabihin. Nakita mo na kung ano ang tunay na nangyayari sa atin. Ikoy, ang mga laruan bagamat binigyan mo ng buhay, hindi pa rin nila pagaari ang kanilang mga sarili. Tayong mga tao ay ganon din. Hiram lang natin ang ating buhay at hindi natin ito pag aari. Kaya dapat pahalagahan natin at mabuhay tayo para sa mas mabuti.”

"Ha, anong sinasabi mo Lino?" Tanong ni Ikoy habang nagkakamot ng ulo.

“Ang mga laruan, ang munting hardin, ang mahiwagang kahon, si Optimus Prime at Ikaw. Ang aking mga binanggit ay mga simbolismo lamang ng tunay na nangyayari.”

“Hindi kita maintindihan Lino”

Ngumiti lang si Lino, at sa ngiting iyon sumilay din ang ngiti ng nalilitong si Ikoy…







***
Likhang lahok para sa kategoryang "Kwentong Pambata" ng SARANGGOLA BLOG AWARDS

SARANGGOLA BLOG AWARDS

Sabado, Setyembre 24, 2011

DE SUSI



Isang mag-anak ang umagaw ng aking pansin sa loob ng mall na iyon.Umiiyak ang batang lalaki habang bitbit ang isang plastik na may tatak  ng isang sikat na tindahan ng laruan. Pumasok sa loob ng tindahan na iyon at  akin namang sinundan. Nang ilabas ng Daddy niya ang nasa loob ng plastik, isang robot pala na sira ang laman ng plastik. Tila yata isosoli o papapalitan sa tindahan na iyon. Nang mapalitan ng bago, pinaandar ng Daddy ang robot, isinusi ang bandang likuran at kusa ng itong gumalaw at naglakad . Tuwang tuwa ang batang lalaki habang pindot ng pindot sa remote ng laruan. Bakas din sa mukha ng mga magulang ang kagalakan. Napangiti ako sa tagpong iyon.

"Escuse me Sir, ano pong hanap nyo, maari ko po kayong matulungan" Yung sales lady nang makalapit sa akin.

"Ah eh Miss, yung robot na katulad ng binili nang bata kanina. Yung mas malaki at mas maganda."

"Dito po Sir, sunod kayo sa akin. May mapagpipilian po dito, may bagong arrival din po kami. Siguradong magugustuah ng inyong pagbibigyan."

"Para sa aking anak yan, sige ikuha mo ko ng isa, pakitest na din ha"

"Ok po Sir, upo muna po kayo, pakihintay na  lang po"


Diretso na ako sa Airport matapos kong bumili ng ilang pasalubong sa Mall na iyon. Sa loob ng airport habang naghihintay na tawagin ang aking flight, naisip ko ang tagpong iyon kanina. Sinilip ko ang robot na aking binili at nagbalik sa aking alaala ang nakaraan, minsan na din nagkaroon ako ng susi sa aking likuran.


-----


“Anak pagkatapos mo dyan sa assignment mo, pumunta ka sa kwarto. May ipapagawa ko sayo"

"Eh Daddy maglalaro po sana pagkatapos ko dito, pwede po ba bukas na lang?"

"Hindi pupwede, baka gusto mong itapon ko ang robot mo. Kung ano ang iutos ko, yun ang gagawin mo. Maliwanag?"

"Sige po Daddy, tatapusin ko na po itong assignment ko"

Bata pa lang ako, masunurin na ko sa king mga magulang. Malaki ang takot ko sa aking Daddy. Istrikto kasi kaya hindi ko magawang salungatin ang kanyang kagustuhan. Lahat ng ipagawa ay agad ko naman sinusunod kahit na labag ito sa aking kalooban. Mahal ko kasi ang aking mga magulang at ayaw ko silang magalit sa akin. At saka minsan kasi na hindi ko nasunod ang pinapagawa nya, palo at masasakit na salita ang aking inabot sa kanya kaya ganon na lang ang aking takot. Hanggang sa aking paglaki, wala akong hindi sinunod sa kagustuhan nila.


"Aba kumpadre, binata na pala ang unico hijo mo, malaking bulas din gaya  ng Daddy, tiyak na pagkakaguluhan ng kababaihan ito hahaha"

"Hahaha, kumpadre balang araw, itong si Jhonny ang mamamahala ng negosyo ko at magiging manugang mo, maganda din si Jenny at natitiyak kong bagay na bagay sila."

"Ayos yan kumpadre, sang-ayon ako sa sinabi mo. Kapag nagsama ang dalawa, mas magiging matatag ang ating mga negosyo kaya ngayon pa lang ayusin na natin ang kinabukasan nila"

Isang usapan iyon sa pagtitipon na dinaluhan namin, mga may kaya sa buhay ang lahat ng naroroon. Anuman ang sabihin ni Daddy, oo na lang ako ng oo. Sunud sunuran sa kanyang kagustuhan. Buong kabataan ko, sa kanila lang umikot. Kay Mommy, kay Daddy, sa kanilang mga kumpadre at kumare.

Hanggang sa aking pagbibinata, naging mabuti akong anak sa kanila. Marami nga ang nagsasabi sa mga magulang ko na swerte daw sila sa akin dahil sa kabaitan kong ipinamamalas sa kanila.


"Anak, natutuwa ako at nagkamit ka ng unang karangalan ngayong pagtatapos mo ng Highschool. Magaling hijo, magiging matagumpay kang negosyante balang araw. Tamang tama ayos na ang visa at pasaporte mo. Sa America ka magkokolehiyo at kursong Management ang kukunin mo para sa ating negosyo."

"Dad, usapan namin ng barkada na samasama kami sa isang kolehiyo dito at gusto ko pong maging arkitekto. Dad, ngayon lang po ako hihiling sa inyo"

"Hindi maari, sa Amerika ka mag-aaral at ang kursong Management ang kukunin mo. Ako ang masusunod naiintidihan mo. Ikaw ang susunod na mamamahala ng ating negosyo kaya dapat sundin mo lahat ng gusto ko at isa pa dun din mag-aaral ang anak ni kumpadre na s’yang magiging asawa mo balang araw. Wag mo kong bibiguin Jhonny, iyan ang pangarap namin sa’yo ng Mommy mo."

Wala akong nagawa sapagkat kita ko ang galit sa kanyang mga mata ng oras na iyon. Lumuha na lang ako ng tahimik at nagdesisyong sundin ko na lang ang kanyang kagustuhan. Inisip ko na lang na kapakanan ko lang ang kanilang nasa sa isip. Masama man ang aking loob, pinili ko na lang na manahimik para wala ng gulo.


Apat na taon din ako sa Amerika. Apat na taon kong binuno ang isa sa mga pangarap ni Mommy at Daddy sa akin. At sa loob ng apat na taon na yon, puro pag-aaral lang sa kursong napili nila ang aking inatupag. Apat na taon din  na kasama ko si Jenny, ang anak ng kumpadre ni Daddy. Sa iisang kurso at paaralan. Natitiyak ko na  ganon din ang gusto ng magulang nya kaya hindi na kami nagkahiyaan, wala ng ligawan kaya naging kami agad. Alam naman namin na nagkasundo na ang aming mga magulang para sa aming dalawa.  Noong una, wala naman siyang puwang sa aking puso pero habang tumatagal, nahuhulog ang damdamin ko sa kanya. Hanggang sa minahal ko siya ng lubusan. Doon ko naisip na tama si Daddy, tama ngang sinunod ko ang kagustuhan nya.


Sa buong pagsasama namin ni Jenny, minahal ko na din sya ng buong puso. Lahat ng kanyang kahilingan aking ibinibigay, kahit na minsan magmukha na kong tanga sa kanyang kapritso. Ang makita ko lang s’yang masaya ay nakakapagpaligaya na sa akin. Laging bukang bibig namin ang aming hinaharap, ang aming kinabukasan. Ilang anak ang gusto. Saan kami magpapagawa ng bahay. Saan kami magpapakasal. Lahat, halos lahat ng detalye para sa aming dalawa. Natuto na akong bumuo ng sarili kong pangarap.

Huling taon na namin sa unibersidad iyon. Malapit na ang aming graduation. Isang sorpresa ang aking inihanda para kay Jenny. Sa isang restauran isang gabi noon, isang singsing ang aking matagal ng iniingatan. Binili ko pa mula ng maramdamang mahal ko na sya. Inilabas ko at inabot ko pa ang kanyang mga kamay.

"Jen, will you marry me?"

"Ha? Binigla mo naman ako, seryoso ka Jhon?"

"Oo naman. I Love you Jen, will you marry me?"

"Hahaha. aba teka muna Jhon, linawin mo nga muna ang lahat, hindi kita maintindihan"

"Jen, mahal kita. Pakakasalan kita pag uwi natin. Seryoso Jen."

"Hahaha. Hindi nga, mukhang malabo ka Jhonny, hahaha.. teka... napatawa ko sayo, napatawa mo ko."

"Jen?"

"Ano ka ba, ang akala ko malinaw na sayo ang lahat. Hindi mo pa din ba alam ang sitwasyon mo ngayon? Laruan ka Jhon. Alam mong naglalaro lang tayo. Bakit mo sineseryoso ito? Lahat ng ito, pagpapanggap lang. Nilaro ko lang ang larong ito, sinusunod ko din lang ang gusto ng aking mga magulang. Nakikipaglaro din lang  ako sa kanila at wala akong balak magpatalo sa larong ito. Pareho tayong may susi sa ating likuran dahil tulad mo Jhon, isa din akong laruan. Isang de susing robot na sumusunod sa kanilang kagustuhan. Hindi mo pala naiintidihan… Suriin mong mabuti ang iyong sarili. Baka nadadala ka lang ng takot para sa kanila. Wag kang maging duwag. May sarili tayong buhay, wag mong tulyang hayaan na sakupin nila ang lahat ng iyong karapatan. Pero sa nangyayari ngayon, talo ka Jhon. Sorry, ang buong akala ko naiintindihan mo ang lahat ng ito. Kung tatanggapin ko ang alok mong kasal sa akin, para ko na ding dinaya ang aking sarili sa larong ito. Hindi pagmamahal ang nararamdaman ko para sayo. "


Napakasakit ng pangyayaring iyon sa akin. Tila harapang sampal ang aking naramdaman. Oo nga naman, hindi ko agad naisip na ako'y isang laruan. Lalo ko lang naramdaman na pati ang aking pag ibig ay pinaglaruan. Minahal ko si Jenny hindi dahil sa iyon ang gusto ng aking magulang kundi iyon ang aking nararamdaman. Masakit na pati siya ay naglaro sa aking damdamin. Minsan lang ako natutong mangarap para sa aking sarili subalit ang pangarap palang iyon isang laro din lamang.


Araw ng aming graduation at dumating ang aking mga magulang. Kasama ang pamilya ni Jenny, isang salu salo ang inihanda nila sa amin. Kumustahan, kwentuhan ng kung ano ano. Hanggang sa dumako sa kasal ang usapan. Tumingin sa akin si Jenny, tila sinasabing ngayon na ang panahon upang huwag akong maging talunan. Hindi pa tapos ang laro. Makakahabol pa ako.


“Anak, Hindi ka ba talaga sasama sa amin ng Mommy mo?

“Dad, sa buong buhay ko sinunod ko ang gusto nyo. Naging masaya ako para sa inyo ni Mommy, pero sa sarili ko napakaraming kulang. Sa pagkakataong ito Dad, uumpisahan ko na ang buhay ko. Alam ko naiintindihan nyo ako ni Mommy”

"Anak, ingatan mo ang sarili mo dito." Malungkot na yakap sa akin ni Daddy. Pero alam ko naiintindihan nya ako.

"Opo dad, wag kang mag-alala sa akin at mag-iingat din kayo sa atin"

"Jhon, sorry sa mga nangyari. Minahal din kita pero hanggang kaibigan lang.  Sana makita mo na ang makakapagbigay ng tunay na kasiyahan sayo. Ngayon hawak na natin ang ating sarili. Huwag ka ng maglalaro ok?, hindi na kita kakampihan nyan. Mamimiss kita. Mag-iingat kang mabuti"

"Salamat Jen, at pasensya na din nga pala. Sige na, mahuhuli na kayo sa flight nyo, magiging ayos lang ako dito"

Hindi ako sumama sa kanilang pag uwi. Masakit sa akin magpaiwan dito, lalo na ngayong malalayo na ako kay Jenny. Naiintindihan ko, ngayon din lang nya hahawakan ang kanyang sarili. Ngayong tanggal na ang susi sa aming likuran, wala ng maglalaro sa amin at hindi ko na ito papahintulutang mangyaring muli.  Nagpaiwan ako  dito sa America, dito ko tutupadin ang dati  kong pangarap. Dito ko din hihintayin ang aking tunay na kasiyahan. Masakit man sa akin ang nangyari, itinuring ko na din na iyon ay laro lamang. Talo ako. Pero hindi pa huli ang lahat. Tama na ang minsang ako'y naging isang laruan.


----


"All passengers.... flight number..... please proceed.... "

Ang announcement na iyon ang pumutol ng aking malalim na pagiisip, tumayo na ako bitbit ang aking gamit. Pabalik na ako sa Amerika. Umuwi lang ako ng Pilipinas dahil para dumalo sa binyagan ng anak nina Jenny. Kinuha kasi nila akong ninong nito at isa pa para na din dumalaw sa aking mga magulang. Gustuhin ko mang manatili dito pero hindi maari. Naghihintay ang aking tunay na kasiyahan sa America. Ang aking asawa at anak na nandoon. Ahhh.. ang anak ko. Siguradong matutuwa iyon sa aking pasalubong sa kanya. Iniisip ko pa lang, nasisiyahan na ako. Miss ko na sila. Ipinangako kong hindi nya mararanasan ang minsang dinanas ko. Ang maging isang de susing laruan.

Sa loob ng eroplano kakaupo ko pa lamang ng mag ring ang aking cellphone. Pangalan ng aking kliyente ang nag appear sa screen.

“Hello”

“Hello.. is this Architech…?”

"Yes, Architech Jhonny Montenegro speaking"





 ***
Likhang lahok para sa kategoryang "Maikling Kwento" ng SARANGGOLA BLOG AWARDS


 
SARANGGOLA BLOG AWARDS

Martes, Setyembre 13, 2011

ISABIT MO KAY STO. NIÑO



Isang gabi pag labas ko sa opisina, dumaan ako sa mercury drug para bumili ng gamot na pabili lang sa akin. Pagkatapos kong mabayaran ang gamot, diretso na ko sa parking ng lumapit sa akin ang isang bata. Mahaba ang damit, naka paa, at nanlilimahid na ang istura. May dalang sampaguita na kanya palang paninda at iniaalok sa akin.

"Sir bili na kayo ng sampaguita, sabit nyo kay Sto. Niño"

Umiling ko, pahiwatig na ayaw ko. Dumukot ako ng yosi at nagsindi.

"Sige na sir para makaubos po ako, isabit nyo po sa Sto. Niño"

Tumingin ako sa relo, alas nuebe na ng gabi. Sa isip isip ko, dapat sa umaga nya itinitinda itong sampaguita. Para mas maraming tao. Dumukot ako ng sampum piso at ibinigay ko sa kanya. Kumuha sya ng isang tali at iniaabot sakin.

"Wag na toy, ibenta mo na yan sa iba sayo na yang ten."

"Hindi po sir, sa inyo na ito, isabit nyo sa Sto. Niño."

Kumuha pa ko ng sampum piso at iniaabot ulit sa kanya. Kumuha ulit sya ng isa pang tali at ibinibigay sakin

"Toy, ibenta mo na yan sa iba, ayaw mo ba nyan, may pera ka na may tinda ka pa"

"Sir, hindi naman po ako nagpapalimos kung un ang iniisip nyo, nagtitinda po ako ng sampagita para po sa mga taong tulad nyo at  para may maisabit kayo sa Sto. Niño, yun lamang po ang aking kagustuhan. Kunin nyo na po para makauwi na din ako sa amin."

Napahiya ako sa tinuran ng bata, sa totoo lang tinamaan ako, nanghusga ako batay sa itsura nya. Napilitan akong kunin ang dalawang tali ng sampaguita na nakangiting ibinigay sakin ng batang iyon, ngiting inosente, ngiti ng isang batang walang muwang sa mundo

"Thank you po, isabit nyo po sa Sto. Nino."

Habang inuubos ko ang yosi, nakatingin lang ako sa hawak kong sampaguita at sa batang nag-aalok pa sa bawat taong lumabas ng drugstore na yon. Muli tinawag ko ang bata at binili ko lahat ng natira nyang tinda. Siyam na tali sa kabuuan, binigyan ko ng isang daan at sinabi kong sa kanya na ang sukli. Pero pilit pa din nya iniaabot sakin ang sukli sabay ngiti. Wala akong nagawa.

"Isabit nyo po kay Sto. Nino"

"Teka tutoy, anong pangalan mo?"

"Lino po"

Habang daan naiisip ko ang nangyari, nakakatuwa ang batang iyon, bihira ang tulad nya.. daig pa ang may pinag aralan. Ang iba gumagawa ng masama, dahil lamang sa pera, sa sobrang talino, nagiging bobo. Wala ng kinatatakutan. Pero ang batang iyon iba talaga. May takot sa Diyos alam ko. Malapit na ko sa bahay ng maisip ko, pero teka wala nga palang Sto. Niño sa bahay. San ko naman ito isasabit?

Pagdating ko sa bahay, sinalubong ako ni misis, dumiretso ako sa kwarto at hinalikan ang natutulog ng mga bata.

"Pa, maghanap ka bukas ng sampagita, pinagdadala sila ni titser tess para daw ialay nila sa misa, isasabit daw sa Sto Niño"

Nabigla ako sa aking narinig, subalit hindi ko pinahalata kay misis. Kinilabutan ako sa nararamdaman ko. Hindi ko alam kung nagkataon lang ang lahat. Hindi  ako nakatulog ng gabing iyon. Kinabukasan maaga akong umalis papasok ng opisina, dumaan muli ako sa mercury drug, baka sakaling makita ko muli yung bata na nagbenta sa akin ng sampaguita upang sya ay pasalamatan Marami na kong bata na nakikita subalit hindi mahagip ng aking mata si Lino. Sampung minunto na lang sa aking relo bago pa ko mahuli sa aking trabaho kaya ipinasya ko na ding lumisan.

Kinagabihan pagkalabas ko sa opisina, binalikan ko ang lugar. Isang oras na ang lumipas at ilang stick na din ng sigarilyo ang aking naubos pero wala pa din si Lino. Kaya naisipan ko ng sya ay ipagtanong sa matandang nagtitinda ng sigarilyo sa gilid ng botika.

"Ah manang, may napapansin ba kayong bata dito na nagtitinda ng sampaguita? Lino ung pangalan nya"

"Lino po ba na batang nagtitinda ng sampaguita? Aba eh kilala ko po iyon. Walang hindi nakakakilala sa batang iyon. Napakabait at masunuring bata"

"Ganon po ba? Mabait nga po ang batang iyon. Nakita nyo ba sya nitong maghapon?"

"Aba'y Sir, matagal na ho syang patay. Mga isang taon na din ho ang nakakaraan."

"Ho. Imposible naman ho. Kagabi ho eh nagbenta lang sya saking ng sampaguita"

Nakatitig lang sa akin ang matanda na wari ko'y may gustong sabihin. Kaya naupo ako sa knyang tabi.

"Sir, hindi lang kayo ang nagtanong sa akin ng tungkol kay Lino. Marami na kayo na naghahanap sa kanya. Isang taon na din ang nakararaan ng bigla na lang sumulpot ang batang iyon dito, wala kaming alam kung saan nakatira ang bata. Minsan ko na din nakakwentuhan si Lino, ang sabi nya sa akin wala syang mga magulang at kapatid. Ulilang lubos na ang batang iyon. Mabait na bata at matulungin. Marami na ding beses na ako'y kanyang tinutulungan dito sa aking pwesto. Hanggang isang gabi, may nalaglag na kung anong bagay sa bag ng isang pasahero na naghihintay diyan sa tapat. Pinulot nya at inihabol sa babae. Isang bus ang paparating, at nahagip ang katawan ng bata. Grabe ang pinsalang tinamo ng bata, isa ako sa nakalapit sa kanya at nakita ko,  hawak pa din nya ang bagay na nalalaglag sa babae. Iniabot nya ito sa babae, ngumiti sya at pumikit. Namatay noon din si Lino pero nakita kong may ngiti sa kanyang labi. Hindi ko alam kung bakit pagala gala pa din ang kanyang kaluluwa sa lugar na ito. Marahil ibig nyang matahimik at maligtas ang kanyang kaluluwa sa pamamagitan ng mga sampaguitang kanyang itinitinda."  Mangiyak ngiyak si manang ng matapos nyang sabihin sa akin.

Pinanindigan ako ng balahibo sa aking nalaman. Hindi ko alam kung anong ibig ipahiwatig nito sa akin. Hindi ko alam kung bakit nagpakita sa akin si Lino. Hindi pa rin ako makapaniwala.  Noong gabi din yun, ikinuwento ko sa aking asawa ang nangyari. Kahit sya'y natakot sa pangyayari. Ipinagdasal na lang namin ang kaluluwa ni Lino. Kinalingguhan, nagsimba kaming mag-anak. Bumili na din ng sampaguita upang isabit kay Sto. Niño. Ang bawat kwintas ng sampaguita na magdudugtong dugtong upang kanyang maging gabay para sa kanyang kaligtasan kung saan man sya naroroon. Ang bawat isang tali ng samaguitang may kasamang panalangin para kay Lino. At sa aking kamay at puso hindi mawawala ang sampaguitang aking isasabit kay Sto. Niño.

***




Huwebes, Setyembre 08, 2011

CAPTAIN BARBELL


Matamang nagmamasid ang tatlong lalaki sa harap ng isang gusaling iyon. Malilikot ang mga mata, inaaral ang paligid, sinisipat ang bawat pumapasok sa loob ng gusali. Hindi rin nagtagal, bumaba ng sasakyan ang tatlong lalaki, pumasok ang dalawa sa loob ng gusali habang tumabi naman sa guwardya ang isa.

"HOLDAP ITO, DUMAPA KAYO LAHAT KUNG AYAW NYONG MASAKTAN"

Ang sigaw ng isa sa loob. Sa takot ng mga tao, walang nagtangkang pumalag ni isa at mabilis na naisagawa ng mga holdaper ang kanilang pakay, mabibilis ang kilos, kinuha ang lahat ng pera. Papalabas na ang mga holdaper ng biglang isang kariton ang humarang sa kanilang daanan. At simbilis ng kidlat,  lumabas ang bida. Si CAPTAIN BARBELL. Suntok dito, suntok doon. Baril dito baril doon pero wala silang nagawa. Nahuli ang mga holdaper, itinali ni Captian Barbell ng nakabitin. Subalit sa hindi rin malaman kung saan, biglang lumabas si SPIDERMAN na kakampi ng mga holdaper. Matinding labanan ang naganap, nagtatagisan ng galing. Kung saan saan lumalop humantong ang kanilang laban. Sugatan ang bawat isa, at sa bandang huli, dahil sa ito ang kadalasang nangyayari sa mga pelikula at akin na ding kagustuhan, nagwagi syempre ang aking bida. Si Captain Barbell.

"BANJO, TUMAYO KA NA D'YAN AT KAKAIN NA, TAWAGIN MO NA ANG TATAY MO"

Isang nakabibinging sigaw ng aking mahal na ina ang umistorbo sa aking paglalaro. Inimis ko na din ang aking mga laruan, isa isa kong inilagay sa kahon, tumayo na ako at tumungo sa aking Tatay.

----

Oo, nasa isipan ko lang ang lahat ng iyan. Aking binalikan, sinariwa ang alaala ng kamusmusan. Masarap maging bata. Malaya ang isipan. Malayo sa suliranin. Mabilis ang takbo ng bawat oras, walang nasasayang kaya walang panghihinayang. Parang eksena sa isang pelikula ang aking mga nasa isip noon, sa mga oras na ako ay nag-iisa at naglalaro sa harap ng aming kubo. Kausap ang mga tautauhan na pinagagalaw ng aking mga kamay base sa gusto ng aking isipan. Labanan, o kalaban kalabanan ang aking tawag sa larong iyon. May kontra bida at Bida, mabilis ang pagusad ng istorya, walang nasasayang na sandali at paniguradong mananaig ang kabutihan. Laro lamang. Likha ng makulit na pagiisip. Nagbibigay sa akin ng kasiyahan.

Sa mga kaganapan sa paligid, sa aking nararamdaman ngayon, naiisip ko ang bukas. Paano nga ba ang mangyayari? Sa takbo ng aking ginagalawang sistema. Sa mga pangyayaring umaabot sa aking kaalaman. May happy ending pa ba? Habang nasa paligid ang tunay na kriminal na unti unting tinatalupan, hangga't hinahayaang makalusot ang mga kabulukan. Paulit ulit lamang, aasa sa wala.

Minsan ko na ring pinangarap na mangyari sa tunay na kahulugan ng buhay ang bawat eksena noon. Mabilis ang pagusad ng sistema. Pag may mali, may kaparusahan ang may gawa. Mabilis at kulungan agad ang kalalagyan. Mananagot kay Captain Barbell ang lahat ng may pananagutan sa batas. Walang makalulusot. Walang sinisino. Walang masasayang na oras. Minsan ko na ding inisip na sana maging bata din ang ating sistema, maglaro ng kalaban kalabanan. Ang mga kontrabida sa lipunan, ang mga tunay na holdaper at kriminal na ngayon ay nakikilala na. Walang sasayangin na sandali. Itatali ni Captain Barbell ng patiwarik. Mabilis ang pagkuha ng hustisya. At pagkatapos ng laro, iligpit ang mga kontrabida. Itagong mabuti o kaya mas maganda ay itapon upang hindi na mapaglaruan pa.






Biyernes, Setyembre 02, 2011

DRAMA LANG

Masaya akong nakikipaghabulan sa aking mga kababata, hawak ang sinelas, nakapikit ang isang mata na nakasipat sa latang nakatayo sa gitna ng kalsada. Unahan sa pag-akyat sa puno ng Mangga ni Mang Teban, sumisiksik sa loob ng isang drum para lamang hindi ma "pung" sa taguan. Nakikipagtagisan sa ilalim ng sikat ng araw, hawak ang pisi ng saranggolang tagpi tagpi na nakikipagsagupaan sa malakas na hangin sa itaas.  Naliligo sa ilog kasabay ng paglalabada ni Nanay.


Ang punong matatag, kahit pa sabihing matanda pa ito sa lolo ng aking lolo, ang dahon nito ay unti unti din nanlalaglag. Kaparis ng paglipas ng panahon, ang walang tigil na pagpapalit ng araw, lingo, buwat at taon. Nagbabago ang lahat, pasulong man o paurong, walang makapipigil dito. Naging masalimuot ang pagtahak sa daan. Hindi maiwasan ang unos na nakaharang, ulang may kasamang malakas na hangin, hinahampas ang pagal na katawan na nakakapit sa maliit na posteng kawayan na nakatusok lamang sa lupa.  Hindi natitinag, lumalaban ang isip at paniniwalang walang makatitinag sa sidhi ng damdamin at katuparan ng pangarap.


Gusto kong kumawala muna. Gusto ko muling maging bata. Gusto kong maging malaya. At yan ang aking ginawa, binalikan kong muli ang nasa aking alaala. Ang kumusmusang malaya sa lahat ng problema. Nakatingala sa langit. Nakakapit sa bisig ng kaisipang malaya.


 At ngayon nga, tapos na ang panaginip, tapos na ang pagkukunwaring ilang buwan ding nanahan sa akin. Muli akong bumabalik, sa kabila ng aking pag-alis ng walang paalam, patawad. Tatahak na kong muli sa daan na walang kasiguruhan.