Ang sabi ng mga kapit bahay ko, maganda daw ako
malaki ang income ko, marami akong natutulungan.
lalo na saking mga anak...totoo naman, un ang dahilan
kaya ako nandito, gusto kong tulungan ang mga anak
ko. Mahirap ang buhay kaya naman ginagawa ko ang
lahat para sa mga anak ko, para sa kanilang kinabukasan.
Maganda talaga ako, isa ako sa nakakatulong upang
maging maunlad ang lugar ko..daig ko nga ang mga
kapit bahay ko sa pagaaakyat ng yaman para sa bayan ko,
mayaman kasi ang mga pinagmulan kong pamilya.
nasa iba't ibang bansa sila at matatag na din ang kanilang
kabuhayan, dati nasa japan ang magulang ko pero ngayon
nasa germany na sila at patuloy na nagpapayaman..
Bonggang bonga ko no?
Subalit sa kabila ng lahat ng ginagawa ko para sa
mga anak ko, bakit ganoon ang nangyayari sa kanila?
Sila sila hindi magkasundo, ang iba nag-aaway away, ang
iba nananamantala. hindi ba nila alam ang hirap na ginawa
ko para sa kanila? Hindi ba nila alam ang sakit na
nararamdaman ko sa tuwing sila ay nagkakagulo?
Sa kabila ng parangal na natatanggap ko, ng mga pag bati
ng mga kapit bahay ko sakin, ng kanilang pag tingala at
paggalang sakin, ganito ang nararamdaman ko.. nasasaktan
ako sa sinasabi nila, dahil sa loob mismo ng aking bakuran
hindi ako mahalaga. Wala akong achievements na nakuha,
dahil ang mismong mga anak ko ang nananamantala sakin.
Minsan, dumating ang balitang kukunin na ko ng magulang
ko upang dun na manirahan sa ibang bansa, gustuhin
ko mang isama ang mga anak ko pero hindi pupwede.
Kaya nanatili ako dito para sa kanila.. dahil mahal ko
ang mga anak ko..
Inakala ko na magbabago sila dahil sa paninindigan kong
manatili dito pero nagkamali ako, dahil walang pagbabago
ganon pa din ang mga anak ko, naghihilahan pababa,
nag aaway, nagkakainggitan, nagsasamantala sa kabaitan ko.
Silang mga anak ko ang yumuyurak saking pagkatao..
Silang mga anak ko ang gumagago sakin...
malaki ang income ko, marami akong natutulungan.
lalo na saking mga anak...totoo naman, un ang dahilan
kaya ako nandito, gusto kong tulungan ang mga anak
ko. Mahirap ang buhay kaya naman ginagawa ko ang
lahat para sa mga anak ko, para sa kanilang kinabukasan.
Maganda talaga ako, isa ako sa nakakatulong upang
maging maunlad ang lugar ko..daig ko nga ang mga
kapit bahay ko sa pagaaakyat ng yaman para sa bayan ko,
mayaman kasi ang mga pinagmulan kong pamilya.
nasa iba't ibang bansa sila at matatag na din ang kanilang
kabuhayan, dati nasa japan ang magulang ko pero ngayon
nasa germany na sila at patuloy na nagpapayaman..
Bonggang bonga ko no?
Subalit sa kabila ng lahat ng ginagawa ko para sa
mga anak ko, bakit ganoon ang nangyayari sa kanila?
Sila sila hindi magkasundo, ang iba nag-aaway away, ang
iba nananamantala. hindi ba nila alam ang hirap na ginawa
ko para sa kanila? Hindi ba nila alam ang sakit na
nararamdaman ko sa tuwing sila ay nagkakagulo?
Sa kabila ng parangal na natatanggap ko, ng mga pag bati
ng mga kapit bahay ko sakin, ng kanilang pag tingala at
paggalang sakin, ganito ang nararamdaman ko.. nasasaktan
ako sa sinasabi nila, dahil sa loob mismo ng aking bakuran
hindi ako mahalaga. Wala akong achievements na nakuha,
dahil ang mismong mga anak ko ang nananamantala sakin.
Minsan, dumating ang balitang kukunin na ko ng magulang
ko upang dun na manirahan sa ibang bansa, gustuhin
ko mang isama ang mga anak ko pero hindi pupwede.
Kaya nanatili ako dito para sa kanila.. dahil mahal ko
ang mga anak ko..
Inakala ko na magbabago sila dahil sa paninindigan kong
manatili dito pero nagkamali ako, dahil walang pagbabago
ganon pa din ang mga anak ko, naghihilahan pababa,
nag aaway, nagkakainggitan, nagsasamantala sa kabaitan ko.
Silang mga anak ko ang yumuyurak saking pagkatao..
Silang mga anak ko ang gumagago sakin...
Sa tuwing tumitingin ako sa salamin, maganda pa din ako
kaya kong itago ng ganda ko ang nangyayaring kabulukan
sa bakuran ko. Marami pa din ang maakit sakin at marami pa
din ang titingala sakin. Hahangaan pa din ako ng mga kapit
bahay ko. Marami pa din ang lumalapit sakin, gusto nilang
mabahaginan sila ng aking biyaya...
Ito ako, hindi na lilipas ang aking ganda, ngayong lalo
pa akong gumaganda dahil sa pinapadala sakin ng magulang ko
at syempre ibinibigay ko sa mga anak ko un. Pero ang mga anak ko
hindi talaga nagkakasundo. Mapagsamantala, sinasamantala nila
ang kahinaan ng iba.
Hayy, wala akong magawa dahil mahal
ko sila. Siguro, patuloy ko na lang lolokohin ang sarili ko.
Sa mata ng mga kapitbahay ko, maganda ako, kahangahanga,
kapansin pansin, maraming naakit. Hindi nila dapat malaman
ang bulok na nangyayari sa loob mismo ng aking bakuran.
Nakakahiya, nakakasuka, nakakababa ng moralidad..
Hangang kelan ko kaya matitiis ang ganitong sistema sa
bakuran ko, hindi ko mapasunod ang aking mga anak,
wala silang malasakit sakin. Wala silang utang na loob,
patuloy pa din sila sa pagyurak sa pagkatao ko.
hayyy... salamat sa atensyon mo, ikaw na bumasa
ng sulat ko...salamat at nailabas ko sayo ang sama
ng loob ko...
Nalimutan ko... ako nga pala si (insert name of company),
ito nga pala ang panagalan ko..